بررسی نه چندان گسترده در منابع فلسفی – اخلاقی نشان می­دهد که نگاه درمان‌گری به علم اخلاق و بیماری قلمداد کردن کژی­‌های خُلقی – رفتاری (رذایل) نگاهی تقریبا مشترک در میان فیلسوفان از یونان باستان (دست‌کم از سقراط به این سو) تا دوره اسلامی بوده است. قرآن کریم نیز در آیات متعددی از منش­‌های ناپسند اخلاقی، تعبیر به بیماری نفسانی  (مرض قلب) کرده است. بر این اساس، همان‌گونه که طب جسمانی) پزشکی) دو وظیفه مهم بر عهده دارد: تشخیص (شناخت اعضای بدن و شناخت بیماری­ های هر یک از اعضا؛ شناخت داروها و چگونگی اثربخشی آن­ ها) و درمان (بکارگیری داروها و میزان مصرف آن­ ها)؛ دانش اخلاق نیز که از آن به "طب روحانی" یاد می‌شود، همین دو وظیفه را بر عهده دارد، یعنی تشخیص (شناخت نفس انسانی و شناخت کارهای سودمند نفس برای خود و برای بدن؛ عوامل بیماری­ زای نفس و داروهای مؤثر در درمان آن­ ها) و درمان (استفاده از آن­ چه سبب درمان نفس شده، رفتار و عادت­ های زیانبار را از بین ببرد و شخص را دارای فضایل اخلاقی کند). کتاب "نظریه اخلاقی سلامت‍گرا" در صدد است ضمن تحلیل محتوایی کتاب الطب الروحانی نوشته زکریای رازی، به تبیین چیستی بیماری نفسانی و مؤلفه‌های به وجودآورنده آن نزد فیلسوفان مسلمان پرداخته، نشان دهد که عالمان مسلمان برای درمان بیماری‌های نفسانی، همچون خودبینی، حسد، خسّت، دروغ و خشم چه روش‍ های تجویزی را پیشنهاد می کنند. این کتاب تألیف جناب آقای دکتر سعید نظری توکلی معاون گروه فقه پزشکی و عضو هیأت علمی پاره وقت مرکز تحقیقات اخلاق و حقوق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و دانشیار دانشگاه تهران می باشد که توسط مرکز تحقیقات اخلاق و حقوق پزشکی چاپ و منتشر گردیده است.

روابط عمومی اتحادیه انجمن های علمی گروه حقوق ایران